Het moment is weer aangebroken. Dag mijn lieve vrienden en familie, welkom bij mijn jaarlijkse verslag. En zoals elk jaar; dit jaar is het snelst gegaan.
Het ritueel gaat door. Weer een jaar afgesloten. Zoals elk jaar zal ik een aantal gebeurtenissen op een rijtje zetten, want je zult schrikken van wat je allemaal bijna was vergeten. Tweeduizendtien was een hel voor; Haiti door de aardbeving, Sven Kramer door de gevreesde ‘binnenbaan’, Schiphol en vele reizigers door de aswolk, Het Nederlands Volk en de Koningin door de verstoring op 4 mei en door het gevallen kabinet, Elke voetballiefhebber en meelever door een vreselijke wedstrijd op 11 juli; Nederland – Spanje,Duitse festivalgangers door de drukte op Love Parade en voor de politiekdoor WikiLeaks;; maar gelukkig was tweeduizendtien geen hel voor mij.
Ach, tuurlijk heb ik niet een prachtig leventje gehad, zonder enkele problemen, dit jaar. Integendeel, ik heb wat afgeklaagd en wat op mijn bordje gekregen. Maar daar zit ik nu helemaal niet meer mee. De afgelopen tijd heb ik daar veel over nagedacht, ik heb tweeduizendtien een beetje op een rijtje gezet. Jazeker, ik heb geklaagd, jazeker het ging niet van een leien dakje dit jaar. Maar ach, waarom zou je zoveel terugkijken en blijven klagen over de gebeurtenissen van afgelopen jaar? Waarom, als ik nu gewoon nog een mooi leventje mag leiden? Maar als ik toch wat hel punten mag opnoemen, en dat mag in mijn eigen geschreven blog, wil ik toch een punt voor de allerlaatste keer op een rijtje zetten. Om het zo, ritueelgewijs, af te sluiten. Wat een woorden komen er weer voorbij. Nou oke, daar gaan we dan.
Ik wil eigenlijk maar 1 ding benoemen, hetgeen wat een grote ommekeer in mijn leven heeft gemaakt. Wat mijn plannen veranderde die ik vanaf kleins af aan al in de planning had. Wat mij maakte tot wat ik nu ben en wat mijn toekomst heeft doen veranderen.
– Na veel gestress, slechte momentopnames en een gespannen gevoel was het helaas zo dat ik gezakt was voor mijn havo. Ik mocht het niet afmaken op het Sancta, het was mijn jaar niet. Tuurlijk heb ik geschreeuwd, gehuild en als een klein kind lopen schoppen en trappen, maar helaas heb ik hier niks mee bereikt. Wat ik wel heb gedaan om er boven te staan en mezelf te vertonen op de diploma-uitreiking, om mijn mede jaargenoten wel te feliciteren. Dit werd heel goed ontvangen, waardoor ik nu prachtig op mijn tijd op het Sancta terug kan kijken. Bedankt Martine, bedankt.
Wat misschien zal opvallen in het gedeelte wat ik nu ga schrijven, is dat er hele andere mensen worden benoemd. Ik merkte ook al aan mijn blog van vorig jaar, dat die in het opzicht ‘vrienden’ al erg veranderde met de blog van het jaar daarvoor. Dit jaar zal het dus ook anders zijn. Het spectaculaire Oud&Nieuw feestje van vorig jaar heeft namelijk heel veel veranderd voor tweeduizendtien. Ik heb geweldige vrienden gekregen, ieder is geweldig om zijn/haar eigen. Ja, tweeduizendtien heb ik hele leuke Polo- en Kingsenavondjes met geweldige mensen gehad. En veel dat het er waren…. En ik ben in voor een groot vervolg in tweeduizendelf. De mensen weten wie ze zijn, dankjulliewel voor de fijne tijden afgelopen jaar. Maar ik wil toch nog evenFrank bedanken in het speciaal. Gewoon met een reden die tussen de regels te lezen valt. Daarnaast is een vriendinnetje een veel beter vriendinnetje geworden in tweeduizendentien. Misschien was dit wel het jaar voor onze vriendschap, dat vind ik erg bijzonder en ik kijk daar met een hele fijne blik op terug. Ook al weet je wie je bent, ik noem je naam toch. Roos, mijn lieve Roos, bedankt voor je aandacht, je gesprekken, je tijd, je gezelligheid, je lach, je liefde. Maar vooral bedankt voor je vriendschap. Voor dat ik het kopje ‘nieuwe vrienden’ ga starten wil ik het even hebben over mijn oude, vertrouwde lieve vrienden. Chavez, Dennis, Johnno, Wouter, Vincent, Bobby, Nick, Huibert, Daniel, Jorrit, Bert en al mijn andere mannen. Mijn lieve mannen, ik heb jullie veel te vertellen. Dit was ons jaar niet. Met uitzondering van een geweldige vakantie in Bulgarije met een aantal van jullie, wat mijn beste vakantie ooit was, was dit ons jaar niet. Dit was mijn schuld, mijn fout. En ik ga ervoor zorgen dat tweeduizendelf wel weer ons jaar wordt. Toch mijn lieverds, mijn geweldige mannen, bedankt. Ik hou van jullie allemaal en dat weten jullie. Nog even in het speciaal; Chavez, ik mis je en ik hou van je, bedankt liefste; Dennis, je bent geweldig, er is niemand anders met wie ik zo kan lachen; Johnno, als er iemand lief is ben jij het wel, ik mis je maatje; Bedankt allen. Naast deze (bijna) ontroerende liefdesverklaringen wil ik ook nog graag mijn nieuwe vriendjes en vriendinnetjes bedanken. Mijn grote lieve vrienden van de 5 o’clock. Een dikgedrukte plek, voor jullie gereserveerd. Vanaf dag 1 was het al raak en kon je de samenhang tussen iedereen voelen. Deze samenhang wordt met de dag closer en daar ben ik jullie erg dankbaar voor. Ik heb jullie lief en vind jullie geweldig om wie jullie zijn, bedankt daarvoor. Deze verbondenheid zal ik nooit meer vergeten. Kusjes en bedankjes voor jullie allemaal.
Ik wilde nu wat gaan schrijven over de liefde. Maar die passage sla ik over.
Om even terug te komen op mijn blog van vorig jaar, is 1 alinea precies het tegenovergestelde. Het afgelopen jaar is namelijk mijn dansen veel meer in de picture gekomen en helemaal niet achtergebleven. Fotografie en schrijven is juist achtergebleven het afgelopen jaar. Met uitzondering tot de periode januari t/m maart, ivm schrijven, maar hier waren zo de redenen voor. Ja, ik ben mezelf meer gaan ontwikkelen in dans. Na de eindvoorstelling in juni heb ik een aantal complimenten gekregen over mijn uitstraling en mijn kunnen in dans. Dit heeft mij erg gelukkig gemaakt en vertrouwen gegeven. Daarnaast ben ik natuurlijk door de 5 o’clock erg gegroeid in dans en ben ik nog steeds aan het leren. Dit vind ik erg fijn. Ik heb er geen moeite mee dat mijn andere passies op een laag vuurtje staan. Integendeel, ik heb er niet eens tijd voor. Haha.
Voordat ik ga beginnen aan mijn ener-laatste passage ‘de hoogtepunten’, wil ik een aantal verwachtingen die ik had van tweeduizendtien doornemen.
29 december 2009 schreef ik;
Ik hoop dat in twintig tien er veel nieuwe dingen ontstaan waar ik van ga houden. Ik hoop dat mijn dromen uitkomen en dat ik volgend jaar geen blog kan schrijven rond deze tijd, omdat ik dan in Nieuw-Zeeland zit. Ik hoop heel erg dat ik mijn examen haal met of zonder onvoldoende voor Geschiedenis. Ik hoop dat ik een Valentijn heb en mijn goal haal; hihi. Ik hoop dat mijn vakantie met mijn lieve vrienden weer geweldig wordt. Ik hoop dat een wens uitkomt in Nieuw-Zeeland. Ik hoop op meer concentratie op mijn dansen en een job bij het HD. Ik hoop op veel meer camera’s en het behouden van mijn lieve vrienden. Ik hoop op veel in 2010. Ik hoop in ieder geval op een heel mooi jaar vol met liefde, geluk en passie.
Ja, er zijn nieuwe dingen ontstaan waarvan ik ben gaan houden. Nieuwe vrienden, nieuw leven, nieuwe ik. Mijn dromen zijn nog niet uitgekomen, ik zit niet in Nieuw-Zeeland, ik heb niet mijn eindexamens gehaald, ik heb geen job bij het HD; maar veel dingen heb ik wel. Ja, ik had een Valentijn en mijn goal heb ik gehaald, ook al was het van korte duur. Ja, mijn vakantie met mijn lieve mannen was weer geweldig en ja er is meer concentratie gekomen op mijn dansen. Ja, tweeduizendtien was een jaar voor liefde, geluk en passie. Ik vind het dus overall nog een goede score.
Voordat ik mijn hoop voor tweeduizendelf ga uitspreken wil ik eerst nog een aantal hoogtepunten benoemen van tweeduizendtien. Want goh, wat was het toch een mooi jaar. Een mooi jaar vol met Kings-avondjes, Polo-avondjes, foute weerberichten, foute foto’s op eindexamenstunt/feestje, erg veel gedans op de bar in Bulgarije, teveel tequila, teveel suckie suckie 20 lev, teveel Burger King, te spacende poppers, teveel wonden op mijn benen, weer in mooie praatjes geloven, vergeten van hoe je bent thuisgekomen, gesprekken met Nikhila over vroeger op de Dreef, rare gesprekken met de dansvriendinnetjes (you know), rare ervaringen met Emily in de trein en metro, gescheld op de NS, geweldige avonden en dagen op Sneekweek, lekkere wijntjes in het hof, irritaties op het Nova, etentjes bij Nedlloyd&Francis, duet maken met Johra, solo maken met mezelf in de kleedkamer van de AHK, genieten van de AHK, dood en bezweet zijn na een lesje van John, lekker zeuren met Emily over iets (you know), gezellig praten met de 5 o’clock en Glen, SYTYCD met SOEEEEZIE, door de eerste ronde van DD komen zonder enige vooropleiding, in totaal 5 weken lang voor mezelf gezorgd, foute dingen doen op feestjes (haha), praten over het trouwen van Sab en Joh, bruidsjurk kopen en huilen daarom, niet naar Nova gaan, presentatie houden over gezakt zijn, genieten van het kijken naar de Theaterschool en erin lopen, naar balletvoorstellingen, avonden gek doen met moeders, stoer doen met daddy cool, druk hebben en toch tijd vinden… Ach en nog wel veel meer. Jeeuj, nu ik dit zo heb geschreven vond ik tweeduizendtien echt leuk. Hihi.
Maar wat hoop ik volgend jaar? Ik besef het me nog niet zo goed, maar het is inmiddels allang 31 december geworden. Vanavond is het zover. Jezus wat raar. Heb er nog helemaal niet over nagedacht. Maar misschien is dat wel goed. Misschien moet ik alles wel op z’n beloop laten. Maar misschien ook niet. Ik hoop gewoon dat ik weer zo een gezellig jaar mag hebben met veel liefde van mijn familie en vrienden. Ik hoop dat ik in tweeduizendelf meer bewust wordt van mijn discipline ivm het halen van mijn havo en mijn dansen. Ik hoop dat ik het emigreren van mijn broer in februari goed kan bevatten en goed kan relativeren. Ik hoop dat 14 juli de mooiste dag van mijn zus en mijn leven wordt. Ik hoop dat ik 18 mag worden op een bijzondere wijze en dat mijn vader zijn 50ste verjaardag goed overleefd. Haha. Ik hoop op iets meer rust in tweeduizendelf en natuurlijk op een toelating tot de opleiding Docent Dans. God, wat zou ik dat fijn vinden. Ik hoop op weer een geweldige zomervakantie, met wie dat ook mag zijn. Ik hoop op dat geweldige papiertje, mijn havo-diploma. Ik hoop op dingen die ik nu niet verwacht. Ik hoop op mezelf, dat ik mezelf weer een jaar mag zijn, want god wat is dat fijn.
Ja, we gaan alweer naar het jaar van de twee, de nul en de twee enen. Wat gaat het toch ongelofelijk snel. Zoals ik al zei, ik kan het nog niet bevatten, vooral omdat tweeduizendelf zoveel gaat brengen. Het emigreren, het getal 50, het getal 18 en het trouwen. Ja, ons gezin krijgt veel in tweeduizendelf en ik hoop dat dat allemaal maar goed gaat. Ook al ben ik nog niet zo goed voorbereid op tweeduizendelf, ik heb er wel zin in. Weer een nieuw jaar, ik vind dat toch altijd wel spannend.
Voor nu, nog 21 uur en 53 minuten te gaan in tweeduizendtien. Ik ga nog even genieten en tot in het volgende jaar.
Dikke Kussen en Veel Liefs,
Melanie Chrissy Bos
MCB-Just read. 
REACTIONS;: